Γιώργος Πλακίδας ΠΕΡΙ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
Στις 3 του Δεκέμβρη η ΟΛΜΕ απέργησε και πάλι με ποσοστά
επιτυχίας που ξεπέρασαν το εκκωφαντικό 8%... Η συγκεκριμένη απεργία ήταν συνέχεια της
απεργίας της 13ης Νοεμβρίου, όταν το ποσοστό επιτυχίας άγγιξε το 15%
και ερμηνεύτηκε από πολλούς ως ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, γι αυτό μάλιστα επέμεναν η ΟΛΜΕ να πάει άμεσα σε συνελεύσεις
για να μην εκτονωθεί η αγωνιστικότητα του κλάδου!
Προφανώς κάτι δεν πάει καλά εδώ, αλλά φοβάμαι ότι είναι κι
αυτό κάτι που το συνηθίσαμε πια και το θεωρούμε φυσιολογικό, όπως και την πλήρη
απαξίωση του λυκείου από τους μαθητές της Γ΄ λυκείου και ένα σωρό άλλες
στρεβλώσεις του εκπαιδευτικού συστήματος.
Η απεργία είναι ένα
όπλο·
το σημαντικότερο, ίσως, των εργαζομένων.
Όταν λοιπόν καταφεύγουν σε αυτό, υπάρχει πάντα ένας στόχος. Είναι πάντα η
κορύφωση μιας διαδικασίας με πολλά βήματα που καταστρώνεται στη βάση μιας
στρατηγικής. Η συνδικαλιστική ηγεσία δηλ., αφού έχει εξαντλήσει τους άλλους
τρόπους πάλης κι αφού έχει εκτιμήσει τις πιθανότητες επιτυχίας, προχωρά στην
κήρυξη της απεργίας.
Θα εξετάσω 2 σενάρια για τους λόγους κήρυξης μιας απεργίας,
την πραγματοποίησή της και τα αποτελέσματά της, για να δούμε σε ποιο είμαστε κοντύτερα
ΣΕΝΑΡΙΟ 1.
Η συνδικαλιστική ηγεσία προχωρά στην
κήρυξη μιας απεργίας
- Έχοντας την βεβαιότητα ότι ο κλάδος έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ετοιμότητας που δεν απομένει πια τίποτε άλλο από το σύνθημα της έναρξης του αγώνα, το οποίο η ίδια οφείλει να δώσει
- Επειδή έχει εκτιμήσει ότι οι συνθήκες είναι ώριμες, ώστε να πετύχει έναν συγκεκριμένο στόχο
- Αφού οι εργαζόμενοι με τη μαζική ψήφο τους έχουν εξουσιοδοτήσει την ηγεσία να προχωρήσει σε απεργιακούς αγώνες
Κατά
τη διάρκεια της απεργίας
- Κλείνουν τα σχολεία και ταρακουνιέται το υπουργείο αλλά και η κοινή γνώμη
- Υπολειτουργούν τα σχολεία και δημιουργείται ανησυχία στο υπουργείο και την κοινή γνώμη
Τα αποτελέσματα της απεργίας
- Υποχωρεί ο υπουργός στα αιτήματα της απεργίας ή έστω ξεκινάει ένας διάλογος με καλές προοπτικές
- Ενισχύεται το κύρος και η αξιοπιστία της συνδικαλιστικής ηγεσίας και νέοι συνάδελφοι σπεύδουν να την πλαισιώσουν
ΣΕΝΑΡΙΟ
2.
Η συνδικαλιστική
ηγεσία προχωρά στην κήρυξη μιας απεργίας
1.
Δικαιολογώντας με τον τρόπο αυτό την ύπαρξη και την παρουσία της
2.
Ασκώντας μια πολιτική ερήμην των εργαζομένων,
εξυπηρετώντας άλλες σκοπιμότητες και άλλες ανάγκες (πολιτικές αλλά και
υπαρξιακές!)
3.
Για να ζήσουν κάποιοι την επαναστατική τους
ιδεοληψία και τον αγωνιστικό τους δονκιχωτισμό
Κατά
τη διάρκεια της απεργίας
- λειτουργούν κανονικά τα σχολεία, γίνονται κάποιες συμπτύξεις στο πρόγραμμα (όπου κάποιοι λίγοι -γραφικοί για τους περισσότερους- απεργούν) και πάνε όλοι ευχαριστημένοι στα σπίτια τους (μαθητές και μη απεργοί καθηγητές θα έχουν σχολάσει και μια ώρα νωρίτερα -πράγμα που μπορεί να συμβεί και μια οποιαδήποτε άλλη μέρα για διάφορους λόγους όπως ασθένεια, εκδρομή, σύλλογος).
- Το υπουργείο βέβαια τρίβει απολύτως ικανοποιημένο τα χέρια του
Τα αποτελέσματα της απεργίας
- Κλονίζεται έτι περαιτέρω το κύρος και η αξιοπιστία της συνδικαλιστικής ηγεσίας
- Αποτραβιούνται περισσότεροι συνάδελφοι από την οποιαδήποτε σχέση τους με το συνδικαλισμό
- ενισχύεται η αδιαλλαξία του υπουργού αλλά και η πεποίθησή του ότι μπορεί να περάσει αβρόχοις ποσί ό,τι θέλει, όποια ώρα θέλει
Υπάρχει απορία για το ποιο από τα 2 υλοποιείται πάντα;
Στα 29 χρόνια της εκπαιδευτικής μου υπηρεσίας έχω απεργήσει περίπου 240 ημέρες (περίπου 120 ημέρες σε 4 απεργίες διαρκείας [1988, 1990, 1997,
2013] και άλλες τόσες σε 24ωρες, 48ωρες και στάσεις). Σε άλλες χώρες της Ευρώπης το ίδιο διάστημα
έχουν γίνει ελάχιστες απεργίες με αποκορύφωμα την Φιλανδία όπου φέτος
προκηρύχτηκε η πρώτη απεργία μετά το1957. Αλλά και στη Γερμανία πριν από λίγα
χρόνια εξαγγέλθηκε απεργία των εκπαιδευτικών, μετά από 30 νομίζω χρόνια, και το
υπουργείο παιδείας αποδέχτηκε τα αιτήματά τους πριν αυτή ξεκινήσει. Στην
Ισλανδία επίσης πέρυσι μετά από 15 ημέρες απεργίας οι εκπαιδευτικοί πέτυχαν
απόλυτα τους στόχους τους. Προφανώς μιλάμε για άλλες χώρες με τελείως
διαφορετικές συνθήκες και διαφορετική κουλτούρα. Είναι όμως μόνο αυτό; Να σημειώσω εδώ ότι σε όλες τις
παραπάνω περιπτώσεις η συμμετοχή στην απεργία άγγιζε το 100%. Κάτι δεν πάει
καλά λοιπόν σε μας. Τα περί μη επαρκούς ενημέρωσης των συναδέλφων ή τα
επιχειρήματα ότι τώρα είναι η ευκαιρία και
ότι μια επιτυχημένη 24ωρη θα αλλάξει τον ρουν της ιστορίας δεν πείθουν
πια κανέναν και φέρνουν σε δύσκολη θέση συνδικαλιστές που καλούνται να τα
υποστηρίξουν. Πιστεύω μάλιστα ότι και πολύ μεγάλο ποσοστό όσων ακόμη επιμένουν
να απεργούν το κάνουν από ντροπή κι όχι γιατί πιστεύουν στην απεργία. Και πριν αρχίσουμε να κουνάμε και πάλι δασκαλίστικα
το δάχτυλο στους «βολεμένους», «αλλοτριωμένους» συναδέλφους που κάθονται στον
καναπέ ενώ εμείς αγωνιζόμαστε, ας σκεφτούμε μήπως δεν είναι ο γιαλός στραβός
αλλά εμείς στραβά αρμενίζουμε.
Ο συνδικαλιστικός
λόγος και η συνδικαλιστική πρακτική πρέπει επιτέλους να ωριμάσουν. Ίσως άλλωστε
είναι η τελευταία μας ελπίδα...
